نزدیک 38 سال است که اخبار افغانستان رامدام گوش و تعقیب می کنم. وقتی کوچک بودم پدرم هرشب به رادیوبی بی سی گوش می داد. بعدبه تجزیه وتحلیل آن می پرداخت ومی گفت به زودی افغانستان آزاد خواهدشد وامنیت  به افغانستان بازخواهدگشت. کمی که بزرگ شدم وبرای خودم شندرقازی دست وپاکردم؛ مثل پدرم برای خودم یک رادیو خریدم. رادیوسونی جیبی که آن وقت هاهرکس توان خریدش رانداشت.

وضعیت پناهندگی

کشور استرالیا درطی چند سال اخیر قوانین وسیاست های سخت گیرانه را نسبت به کل مهاجرین وخصوصامهاجرین افغانی اتخاذنموده است. بااتخاذ این سیاست هامهاجرینِکه باکشتی توسط قاچاقچیان وارد آسترالیاشده اند، مشمول قانون  "الحاق فامیل" نمی شوند وتنهابعدازدریافت تابعیت می توانند به منظورآوردن فامیل شان به آسترالیا درخواست ویزانمایند. به هرحال تعداد زیاد ازپناهندهای افغانی که مشمول این قانون شده اند،ازدوری فامیل رنج می برند. جمع کثیری هم ویزای عبوری ویاموقتی (بریجینگ ویزاBridging Visa) دریافت کرده اندکه باداشتن این ویزااجازه حق کارواجازه سفربه خارج ازاسترالیابه آنان داده نشده است.

نمی دانم سرماچنددرجه است. صورتم می سوزد. گوش هایم سوت می کشند.فکرمی کنم که راه رفتن هم حالا دیگرآزاردهنده است. بادنمی وزدولی سرمابیش ازاندازه سوزناک است. بازکوشش می کنم قدم بزنم. سرما رافراموش کنم. می دانم قدم زدن بیش ازهمه چیزبرایم مهم است. نه ازباب این که، فکرکنم این یک نوع ورزش است. برای سلامتی من مهم است. نه، ازآن جهت که قدم می زنم. آز ان جهت که خودم هستم. ودنیای خودم. مهم نیست کدام راه رانتخاب کرده ام. هیچ چیزموقع قدم زدن هوسم راپرت نمی کند. من هستم وخودم. شایدبشودگفت درقدم زدن خودراکشف کرده ام. وقتی قدم می زنم انگارشبیه ابرمی شوم. هیچ چیزی مشخصی درذهنم وجود ندارد. افکارم یک مشت ابری است، ازهم تفکیک ناشدنی.

مرد، دیگر هیچ انگیزه ای نداشت. همه چیز برایش تقریباً یکسان می نمود. خطوط کتاب جلوچشمش روی هم می لغزید. هوسش پرت می شد. نمی توانست کلمات وسطرهارادنبال کند. بابی حوصلگی کتابش رابست وگزاشت درکوله پشتیش. ازپنجره قطاربه طلوع خورشید چشم دوخت. تنها منظره ای راکه بی اختیار به آن خیره می شد همین طلوع صبحگاهی خورشید بود. قطارهر روز زوزه کشان ازاین دشت سبز وفراخ می گزشت. هنگام طلوع دامنه دشت کاملاً به نارنجی می گرایید. چند درخت وپرواز پرنده که ازدوردست پدیدار می شد حس شاعرانه به مرد تلقین می کرد. اما این حس زود گزربود وقطار باصدای مهیبش درایستگا می ایستاد افکار مرد باتوقف قطار ازهم می کسیخت. مرد می دانست که هنوز خیلی توان کار کردن رادارد.

کاکا جمه، می دانی پدرم چه می گفت. می گفت بچیم سعی کن هیچ وقت کبرنکنی. هرچه گیرت آمدبخور وخداراشکرکن. کاکاجمه می دانی قناعت چقدرخوب است.پدرم می گفت آدم باید قانع باشد.کاکاجمه، خداوند آدمی راکه زیاد ایرادمی گیرد دوست ندارد. کاکاجمه چکارکنم، بچه هاهنوز درکمپ نرسیده دست به کارای خراب می زند. نعوذباالله کاکاجمه خداشاهد است گفتنی نیست. کاکاجمه پدرم می گفت آدم درهرحال باید شکرگزارباشد. کاکاجمه می بینی چقدر لغات راازبرکرده ام.هفتاد لغت آلمانی رادریک روز. نعوذ باالله، یک لغت خراب درقاتش نیست. کاکاجمه وضع مایک وقت خوب نبود. پدرم کارمند بود. کاکاجمه چکارکنم دلم آنقدر تنک می شود که باهیچ کس نمی توانم درمیان بگزارم. کاکاجمه کسی رانمی شناسی که عروسی داشته باشد. ومن راهم دعوت کند. کاکاجمه دلم به پاره شدن آمده است.

یکی بودیکی نبود؛ غیرازخدا هیچکس نبود. مردی تنـــبلی بود. روزها وشب ها درخانه بود. زیرموری(پنجره یاروزنه)می نشست تسبیح به دست ونسواربه دهن زل زل به آسمانی که ازموری پیدابود نگاه می کرد. باخودش چیــــزهایی که ازقدیم شنیده بود زمزمه می کرد. وپی هم جل الخالق می گفت. باخدایش خیلی دوستانه عرض حال می کرد که ای خدای عاقل ودانا دهن باز، را بی روزی نمی گذاری. دردهانی که دندان دادی نان دادی. گاهی سوسوی ستاره از آن روزنهء تنگی که درسقف خانه بود به درون می تابید ومردتنبل به شدت متعجب می شد. اگرگاهی به حسب ضرورت بیرون می آمد دنیایی بیرون راهم ازهمان دید می دید. دنیابه اندزهء همان موری برایش بزرک بود. ازآخرت وتاریخ همان چیزهایی رایادگرفته بودکه آخوند قریه، سال وسال ها آن راتکرارمکررات فرموده بود.